Αντιγραφή από το ordinarymortalgr.blogspot.gr
Ένα πολύ καλό blog του φίλου Άκη Προσαλέντη
Τι θα πρέπει να νιώθει ένας άνθρωπος για ένα πλάσμα ίσα με την παλάμη του που μπαίνει στο σπίτι του, γίνεται ένα με την οικογένεια του, απολαμβάνει περισσότερη προσοχή ακόμη και από τα ίδια τα παιδιά του πολλές φορές, μεγαλώνει από το υστέρημα του,για να φθάσει να γίνει ο σύντροφος που θέλει να τον συντροφεύει για όλη του τη ζωή?
Μόνο αγάπη μου έρχεται. Αμοιβαία αγάπη που διακατέχει δυο συντρόφους, δυο κυνηγούς. Ίσος προ ίσο.Στο βουνό και στο δάσος. Σ’ αυτά που ξέμειναν τελοσπάντων, από την ανθρώπινη λαιμαργία, άνθρωπος και σκύλος γίνονται ένα, νιώθουν το ίδιο, μυρίζουν τον ίδιο αέρα, έχουν το ίδιο θήραμα στο μυαλό. Νιώθουν την ίδια ικανοποίηση, την ίδια απογοήτευση.
Ένας απ αυτούς και ο Τάσος Χατζησταύρου που 10 χρόνια πριν κουβάλησε στο σπίτι τον Σπάικ…τριάντα ημερών κουτάβι με την προσδοκία να γίνει ο σύντροφος του. Και τα κατάφερε. Δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν ο σύντροφος του, ο συνκυνηγός του… μέχρι τις 24 Νοέμβρη 2012.
Δυο φίλοι, μαζί και ο Σπαικ ξεκίνησαν Κυριακή πρωί για κυνήγι στη περιοχή του Αγ Μάρκου στο βουνό Κρουσια του Ν Κιλκίς. Οχτώ η ώρα το πρωί ξεκίνησε το κυνήγι με ελαφριά ομίχλη. Λόγω ότι στη περιοχή υπήρχαν και άλλοι κυνηγοί άλλαξαν πλαγιά για ασφάλεια. Μέτα από δυο ώρες κυνήγι μέσα σε βλάστησή από «γαύρα» και «μεσεδες» τα όποια δεν είναι πάνω από δυο μέτρα ύψος ακούν το σήμα από το biber (συσκευή που φοράει ο σκύλος στο λαιμό του σαν λουρί η οποία εκπέμπει ηχητικό σήμα όταν ο σκύλος είναι ακίνητος και σε ενημερώνει όταν φερμαρει το θήραμα) και ο Τάσος καλεί το σκύλο για επιστροφή γιατί έλειπε για κάποια ώρα . Συγχρόνως τρέχει προς το μέρος του για να τον συναντήσει.Μάταια αντί να μειώνεται η απόσταση το biber ξαναηχεί ακόμα πιο μακρυά και μαζί οι κοφτές κραυγές του Σπαικ…Το biber τώρα ακούγετε συνεχώς…ο Τάσος το βρίσκει στο χώμα, πλάι σε κομμάτια σάρκας και αίματος…Ο Σπάικ άφαντος…
Οι λύκοι που για κάποιους έλειπαν από την Ελληνική ύπαιθρο έκαναν για πολλοστή φορά το φονικό τους. Πάλη για την επιβίωση. Αλλά όχι με κάποιο ζαρκάδι η λαγό, αλλά με κυνηγόσκυλα.Το εύκολο θήραμα στο βουνό. Γιατί αυτοί οι λύκοι δεν είναι σαν αυτούς που ζουν στις απέραντες εκτάσεις με έλατα και βελανιδιές. Αυτοί οι λύκοι έχουν φάει από ανθρώπινο χέρι. Δεν φοβούνται τον άνθρωπο…..300 μέτρα από το χωριό έγινε το συμβάν και κάθε χρόνο τα περιστατικά πληθαίνουν. Αν σταματήσουν να σκοτώνουν αθώα σκυλιά θα μπουν στα χωριά να ψάχνουν σκουπίδια, και ελπίζω μόνο αυτά, αν δεν το κάνουν ήδη.
Δυστυχώς ένας ακόμη «κυνηγός» χάθηκε θυμίζοντας μας για ακόμη μια φορά πως είμαστε κομμάτι της φύσης .Το να παρεμβαίνουμε δήθεν σαν σωτήρες είναι πράξη που θέλει σύνεση και υπευθυνότητα.
Ποιος μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος γι αυτό το θλιβερό γεγονός? Ο Τάσος που ασχολείται με το κυνήγι όπως έκανε ο πατέρας του και ο παππούς του?
Όπως κάνουμε χιλιάδες ακόμη κυνηγοί συνεχίζοντας αιώνων παράδοση του τόπου μας?
Ή ίσως οι «κάποιοι» που χωρίς μελέτες, χωρίς επαρκή στοιχεία βάφτισαν τον λύκο είδος υπό προστασία παρέχοντας του ένα περιβάλλον ακατάλληλο, έναν ελλειμματικό βιότοπο για να ζήσει με ασφάλεια, μακρυά από τον άνθρωπο και κατοικημένες περιοχές?
Ας ευχηθούμε να είναι το τελευταίο και οι αρμόδιοι να δώσουν λύσεις έγκαιρα. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι μετά τα μαντρόσκυλα και τα κυνηγόσκυλα σειρά έχει ο άνθρωπος…
Ελπίζω εκεί που είσαι Σπάικ να έχεις πολλά και ασφαλή κυνήγια.
Α. Προσαλέντης – Κυνηγός